Mijn jeugd
Na een veilige en gestructureerde jeugd, waarbij ik een vrolijk, wel druk en onbezorgd kind was, is er bij mij altijd een gevoel geweest, dat ik niet normaal was. Mijn gedachte over hoe ik wilde zijn en wat ik belangrijk vond ik het leven, kwamen niet overeen met die van andere. Ik gedroeg mij, volgens mijn ouders, als een jongen. Tot mijn 16e gaf dat niet echt problemen. Daarna des te meer. Na een poging om op 18 jarige leeftijd op mijn zelf te gaan wonen, kwam ik weer doodziek met hangende pootjes bij mij ouders thuis. Alles leek te mislukken en voelde mij diepongelukkig. Na aandringen van mijn moeder toch mee gegaan naar sporten en daar ontmoeten ik een man waar mij ouders erg over waren te spreken. Voor mij was het meest belangrijkste veiligheid en zekerheid. Ik had het in die korte tijd van zelfstandig wonen wel gehad en durfde geen risico's meer te lopen.
Vanaf mijn 21e
Na bijna 2 jaar, ik was inmiddels 21 jaar, besloten we te trouwen en gingen op zoek naar een woning. Ik werkte bij mijn ouders, wat na een aantal mislukte andere baantjes een stuk zekerheid gaf. Toch voelde ik mij met mijn nieuwe echtgenoot altijd eenzaam en onzeker. Ik had niet echt een doel voor ogen en probeerde nog steeds aan de wensen te voldoen van de mensen om mij heen. Vrienden had ik niet en dus begroef ik mij onder mijn werk. Uiteindelijk na veel gezeur het voor elkaar gekregen dat er een hond in huis kwam. Ik hoopte zo de leegte een beetje op te vullen, want manlief was bijna nooit thuis en als hij thuis was werkte hij nog boven in een kamer. De hond was erg lief, maar nog steeds bleef de leegte. Ik had niemand waar ik mee kon praten hierover, want ik moest mij niet zo aanstellen, ik had toch alles. Waar ik behoefte aan had was geknuffeld te worden en het gevoel te hebben dat ik belangrijk en bijzonder was. Helaas bleek het tegenovergestelde binnen mijn huwelijk waar. Aandacht moest ik om vragen, problemen met mijn gevoel waren onbespreekbaar. Continue probeerde ik mezelf maar weer weg te cijferen en mij op de materialistische zaken te focussen.
Na het eerste kindje
Uiteindelijk besloten we dan toch maar aan een kindje te denken. Tussen denken en uitvoer zat weinig tijd, want zwanger worden was voor mij erg gemakkelijk. Mijn echtgenoot beloofde meer tijd met ons door te brengen als de kleine er zou zijn. Dus er leek hoop te zijn in mij steeds meer groeiende leegte. De zwangerschap verliep moeiteloos en mijn echtegenoot leek inderdaad meer interesse te tonen in mij en ons nog ongeboren kind. Na de bevalling bleef die interesse nog een paar weken, tot het weer gewoon was. Mijn kind bleek helemaal niet te zijn zoals ik had verwacht, maar ja wat verwachte ik eigenlijk. Ik kon niet knuffelen met mijn nieuwe zoon , want dan ging hij huilen. De onrust in mij groeide weer. Het huishouden liet te wensen over en uiteraard was dat regelmatig een punt van conflict. Ik kreeg het niet voor elkaar om structuur aan te brengen in mijn leven en mijn echtgenoot hielp hier niet in mee. Tja logisch, ik was toch volwassen nietwaar. Uiteindelijk de beslissing genomen een huis te gaan kopen, dicht in de buurt van mijn ouders. Ik was inmiddels zwanger van de tweede en was veel ziek en misselijk. Na een gigantische verbouwing eindelijk een groter huis, dus nog meer problemen met het ordenen van de huishouding. Nog meer materialistische zaken maar een beter gevoel Ho maar. Gelukkig had ik mijn motor nog steeds, maar ook dat gaf zeer regelmatig conflicten, want dan moest mijn echtgenoot op de kinderen passen. Hij werd steeds negatiever over zijn leven en kon niet genieten van de kinderen. Ondanks dat hij ze maar weinig zag. Hij had geen idee wat je nu eigenlijk met van die kleine kinderen moest doen. De relatie verslechterde steeds meer en mijn echtenoot werkte steeds meer, in het kader van carrière maken. Mijn baan was volgens hem niet belangrijk en ik kreeg steeds meer het gevoel achterlijk te zijn. De problemen met de kinderen rezen de pan uit, maar daar kon niet over worden gepraat, het lag aan mij. Afstemming over de opvoeding van de kinderen was onmogelijk, we zaten niet op dezelfde golflengte. Ik werd steeds eenzamer en had nog weinig plezier in mijn leven. Ik voelde mij echt achterlijk, want ik was niet in staat een boek te lezen, iets afmaken lukte niet en kreeg alleen maar commentaar. Na veel strijd eindelijk een huishoudelijke hulp mogen regelen, want mij lukte het echt niet. Mijn ouders begrepen mij niet, want ik had toch alles. Uiteindelijk na 6 jaar huwelijk doorgeploeterd in de hoop mijn echtenoot te kunnen veranderen gaf ik de moed op. Ik wilde scheiden. In die 6 jaar had ik dat al 2 keer gezegd, maar durfde niet.
De scheiding
Uitdrukkelijk aan mijn echtgenoot gezegd dat ik verder ging kijken en hij niet vreemd moest kijken als ik een ander zou ontmoeten, omdat ik het zat was om als schopsteen te worden gebruikt. Ondanks die waarschuwing veranderde er niets en heb ik daadwerkelijk de knoop doorgehakt. Alles in mijn leven was al een grote puinhoop, dus erger kon het niet worden. Liever alleen de problemen van de kinderen zonder de problemen van een echtgenoot waar ik toch geen steun van kon verwachten. Zijn ideeën over een fijn leven kwamen absoluut niet overeen met die van mij. Na mijn scheiding kreeg ik een vriendin waar ik mezelf mocht zijn en ik wist niet wat mij overkwam. Ineens ontmoeten ik mensen die dezelfde gedachten over een leuk leven hadden. Ik ontmoette mijn huidige partner en ineens kreeg ik weer plezier in mijn leven ondanks alle problemen met de kinderen. Hij was ook een liefhebber van motoren en onze interesses lagen op dezelfde lijn. Ook met betrekking tot de opvoeding van kinderen zaten we op dezelfde golflengte. Sinds er duidelijkheid is over wat er met de oudste zoon aan de hand was, ben ik veel gaan lezen over de stoornis. Hier viel ik van de ene in de andere verbazing, omdat ik het gevoel had over mezelf te lezen. Na veel nadenken en een scorelijst te hebben ingevuld heb ik toch de stoute schoenen aangetrokken en heb mij laten testen. Jawel, ik ben niet gek, ik heb A.D.H.D. Alles werd mij steeds duidelijker. Sinds mei 2000 slik ik Ritalin en ben een ander mens geworden. Niet meer zo onnadenkend, beter geconcentreerd, kan leren, minder impulsief en van die vreselijke humeurwisselingen ben ik ook aardig af. Ik wil mijn Ritalin - loze ik niet meer terug. In mijn huidige baan (niet meer bij mijn ouders) kan ik mezelf ontwikkelen en wordt ik gestimuleerd en geaccepteerd om wie ik ben. Nu nog de kinderen op een goed pad krijgen en we kunnen nog meer gaan genieten van hobby's. Het leven is toch leuk, ondanks de moeilijke start.