Als baby
Zoals bij iedere eerste zwangerschap, weet je eigenlijk nog niet precies wat je kunt verwachten bij het krijgen van een kind. Met 11 weken had ik al leven en kon ik het schoppen zelfs opwekken. Iedereen verklaarde mij voor gek, want dat kon helemaal niet, het zouden wel darmkrampen zijn. De baby was verschrikkelijk druk en ik kreeg alleen rust als ik op mijn rechterzij lag. Na een rampzalige bevalling van 50 uur, waarvan 12 uur aan een wee opwekkend infuus en pijnstillende injecties, werd J. eindelijk geboren. Hij moest een tijdje in het ziekenhuis blijven, want zijn zuigkracht was niet goed en hij was erg moe (waarschijnlijk bijwerking van mijn pijnstillende injecties), waardoor er sonde-voeding moest worden gegeven. Wat wel opvallend was, was dat hij na een paar dagen enorm wakker was en met grote ogen rond keek. Toen hij uiteindelijk mee naar huis mocht leek J. een voorbeeldige baby, want na 3 nachten sliep hij door. Tot hij ca. 4 weken was, begonnen de toch voor mijn gevoel vreemde reacties. Hij kreeg driftbuien, waarbij hij zichzelf volledig overschreeuwde en zijn adem inhield. Mijn gevoel van er is iets aan de hand werd steeds sterker. Hij ontwikkelde zeer langzaam. Zelf zitten deed hij niet, alleen hangen en na 9 maanden heb ik dit afgedwongen.
Als Peuter / Kleuter
Zo ging het met alle standaard dingen, zoals staan, kruipen, lopen, etc. Toen J. ca. 2 jaar was begon hij steeds vaker agressief gedrag te vertonen, niet te luisteren en overal aan te zitten. Niets was veilig in huis en alles was interessant behalve zijn speelgoed. Inmiddels was zijn broertje geboren en leek er niets aan de hand, want tja zo'n baby doet niet veel. Zijn broertje was ongeveer 6 maanden toen J. zijn gedrag veranderde naar hem. Zijn broertje begon ineens speelgoed te pakken, meer te bewegen en wat vaker wakker te zijn. J. was het hier niet mee eens en vanaf dat moment begon de situatie steeds moeizamer te verlopen. Hij liet met opzet zijn broertje struikelen, schopte hem, sprong boven op hem en duwde hem steeds vaker tegen muren en deurposten. In die tussentijd toch bij het consultatiebureau en een kinderarts mijn zorg aangegeven, helaas zonder resultaat. Ik bleek de enige te zijn die mij zorgen maakte om het gedrag van J. Zelfs nadat J. een poging had gedaan zijn broertje in bad te verdrinken en een kussen op zijn gezicht had geduwd vond nog steeds niemand het zorgelijk. Ik werd steeds wanhopiger, maar kon er met niemand over praten. Zelfs de vader gaf aan, dat ik overdreef, wat natuurlijk niet erg bevorderlijk is voor je zelfvertrouwen, wat inmiddels al was gedaald tot onder nul. Ik vond mezelf een waardeloze moeder en erg veel plezier kon ik niet krijgen van mijn pappenheimer. J. wenste geen lichamelijk contact met mij, dan zette hij het op een schreeuwen. Ik mocht alleen kijken, maar aankomen niet. Alleen als ik J. zijn broertje ging verzorgen was J. vreselijk opdringerig en verbood mij bijna de aandacht voor zijn broertje. Doordat ik nimmer gestopt ben met werken, had ik een oplossing bedacht, dat de jongens 2 middagen in de week bij een gastouder zouden zijn. Dit verliep niet goed, dus op naar de volgende gastouder. Inmiddels ging J. naar de peuterspeelzaal, wat een verademing was en een teleurstelling, want hij ging daar heen en gunde mij geen blik waardig als ik weg ging. De juf moest hem stimuleren om naar mij te zwaaien. Op de peuterspeelzaal was al gauw duidelijk dat J. meer aandacht opeiste van de begeleiders dan de gemiddelde kinderen en best wel druk was. Ook viel het op dat hij leergierig was in lezen en rekenen. Driftig was hij ook regelmatig, maar als je hem streng aanpakte dan was het wel in de hand te houden. J. praatte erg veel en had moeite zijn mond dicht te houden. Maar ja peuterspeelzaal is natuurlijk voor elk kind nieuw en dan kunnen ze nogal uitgelaten zijn. Toen kwam het moment dat J. naar de kleuterschool mocht. Zindelijkheid was gelukkig geen probleem, want wonder boven wonder was dat iets wat J. als was toen hij net 2 jaar was geworden, alleen moest je hem wel in de gaten houden, want er zelf aan denken was toch nog steeds een probleem. Ook die langere dagen verliep in feite zonder problemen, alleen zijn gedrag werd moeizamer.
De basisschool
Hij sloopte spullen van andere kinderen als hij boos werd en hij was overduidelijk aanwezig. Daarnaast kreeg hij steeds vaker de schuld van dingen die andere kinderen deden, waardoor zijn gedrag ook moeizamer ging. Inmiddels waren we verhuisd, doordat de relatie met de vader ook niet meer ging, maar om zo min mogelijk te veranderen in een keer, besloot ik J. op school te laten tot het einde van het schooljaar. Op school liep hij een keer weg, nou je kunt je niet voorstellen hoe het voelt als je je kind van school gaat halen en er wordt door de juf gezegd, tja J. is er niet, hij is weggelopen. De school had mij niet eens gebeld. Dus ik zoeken en ja hoor gevonden. J. in zijn kraag meegenomen naar school. Zo modderde het aan. Ook de gastouder kreeg steeds meer moeite met J. Hij mishandelde regelmatig de andere kinderen, door in gezichten te schoppen, sierbeeldjes kapot te gooien en steeds slechter te luisteren. Dus toen J. zijn broertje ook naar school ging bedankte de gastouder voor verdere opvang in de vakanties. Dit was dus het moment waarop ik dus echt niemand meer had om op terug te vallen. Gelukkig bleek om de hoek bij onze nieuwe woning een school te staan, waar ik de jongens op inschreef voor het nieuwe schooljaar. Na een tijdje ontmoete ik mijn huidige partner, die mij inclusief die jongens accepteerde om wie we waren. J. accepteerde hem goed en vroeg regelmatig wanneer hij nu eindelijk bij ons bleef wonen. Ondanks de goede relatie met mijn huidige partner en J. begon bij op school steeds vaker andere kinderen lastig te vallen en ging ramen ingooien. Buiten spelen deed hij bijna nooit, dat wilde hij niet. Zijn broertje moest het inmiddels dagelijks ontgelden en de driftbuien liepen op tot soms 2,5 uur gillen, krijsen, schoppen en vloeken. Ik was de wanhoop nabij, maar nog steeds waren de hulptroepen niet in zicht. Op de nieuwe school hoopte ik dat J. met een schone lei kon beginnen, maar die was binnen de kortste keren weer vuil. De leerkracht was bang van hem, want als er iets niet ging zoals J. dat wenste sloeg hij de juf of gooide met stoelen. Daarnaast ging hij steeds vaker kinderen mishandelen met voorwerpen en slopen van jassen, brillen etc. We zaten regelmatig bij de directeur, maar een oplossing Ho maar. Onderzoek naar wat er aan de hand was met J. was nog steeds niet echt aan de orde, alleen zou de onderwijsbegeleidingsdienst wel een keer kijken. J. was inmiddels 5,5 jaar en via het consultatiebureau werd geadviseerd om J. op speltherapie te doen. Je raad het al, zijn gedrag lag aan de scheiding. Positieve reactie bij J. bleef uit. In het begin leek het goed te gaan, maar helaas van korte duur en toen escaleerde het gedrag van J. echt. De bezoekregeling met zijn vader verliep ook niet goed. Op de een of andere duistere wijze werd hij steeds agressiever tussen de bezoeken en negatiever over zijn vader. Hij verwonde kinderen tot bloedens toe en had tenminste 3 tot 4 keer per week driftbuien. Tijdens die driftbuien mocht zijn broertje en moeder het ontgelden. De nodige klappen werden uitgedeeld. Op 7 jaar liep het echt uit de hand en stak hij op school een schaar bij een kind in zijn arm, omdat die 'vervelend' deed. Uiteindelijk mijn laatste beetje trots opzij gezet en de hulpverlening echt te woord geschreeuwd en gedreigd dat ik J. bij hun op de stoep zou zetten. Ik durfde hem eigenlijk niet meer naar school te doen, want was bang voor het leven van de andere kinderen. De nachten waren een ramp. Die zomervakantie kregen we de schrik van ons leven, J. stond met een slagersmes in zijn handen en dreigde ermee naar zijn broertje met de mededeling, 'ik ga je dood maken'. Vanaf dat moment ging 's-nachts zijn deur op slot. Zijn broertje werd ook steeds geïsoleerder en we hingen spiegels in huis zodat we J. continue in de gaten konden houden. Wonder boven wonder, bleek mijn uitbarsting naar de hulpverlening eindelijk resultaat te boeken. Na 6,5 jaar zoeken naar hulp voor J. werd er geluisterd. J. werd met spoed opgenomen in een kinderkliniek voor 4 maanden. In deze periode kwam er duidelijkheid in het vreemde gedrag van J. Hij bleek A.D.H.D. te hebben met overmatige angststoornis. Doordat de huisarts ook op de hoogte was van de problemen met de jongens, had ik veel steun aan haar. Gezien de houtige bewegingen van J. adviseerde de huisarts met J. naar de fysiotherapie te gaan om zijn bewegingen wat te verbeteren. Daar werd geconstateerd dat J. dus ook nog een lichamelijke aandoening heeft, namelijk tactiele afweer. Na uitleg wat dit nu eigenlijk was, werd uitgelegd dat het een tastallergie is. Iedere aanraking wordt als pijn ervaren. Alle puzzelstukjes vielen op zijn plaats. J. is na de opname weer thuis gekomen met medicatie. Hierdoor zijn de driftbuien en de agressie sterk verminderd, maar de problemen zijn niet minder. Hij is nog steeds niet in staat met andere kinderen te spelen, luistert nog steeds slecht, is nog steeds brutaal, kan nog steeds niet tegen veranderingen hoe klein dan ook en is nog steeds geïrriteerd. De dagbehandeling kon hem niet helpen en hij zal moeten worden opgenomen in een psychiatrische kinderkliniek voor intensieve behandeling. Hopelijk kunnen zij helpen om toch nog een toekomst te geven aan J., want zoals het nu gaat red hij het niet.
Vervolg, wachten op plaatsing
Helaas is er nog weinig verandering inzake de vooruitgang c.q. behandelmogelijkheden voor J. Hij is nu 3 maanden opgenomen in de kinderkliniek en wacht nog steeds op een plaats binnen een behandelsetting. Gelukkig kunnen ze hem redelijk opvangen. Helaas zijn zijn uitbarstingen niet minder aan het worden (toch zeker 4 a 5 keer per week). We wachten dus nog steeds af, maar nu wel met steun van de kinderkliniek, die meehelpt de plaatsting zo snel mogelijk te realiseren. Hopelijk brengt de toekomst voorspoed.