De reden dat ik dit stukje schrijf, is dat wij als gezin nogal te kampen hebben met een overdosis aan stress en problemen doordat de 2 jongens die we hebben niet onder "gemiddeld" vallen. Daar wilde ik graag wat over schrijven, omdat we ook in het dagelijkse leven vaak worden geconfronteerd met veel onbegrip en betweterigheid van mensen in onze omgeving.
Sinds de geboorte van de kinderen, wist ik instinctief dat er iets niet helemaal klopte met de kinderen, alleen wat was voor mij niet duidelijk. Na lang zoeken om begrepen te worden, bleek er vorig jaar een last van mijnschouders te zijn gevallen toen er na onderzoeken A.D.H.D. werd geconstateerd bij mij. Eindelijk werden er een hele boel dingen duidelijk (waarom ben ik zo onrustig, waarom vergeet ik zoveel, waarom gaan er zoveel dingen verkeerd, waarom kan ik niet leren, waarom denk ik niet na voordat ik iets doe e.d.)en bleek ik niet zo gek te zijn als dat ik altijd had gedacht. Na overleg met de behandelaar besloten medicatie te gaan proberen, wat dus voor mij een zeer goede keuze bleek te zijn. Ik blijk dus nu in staat te zijn om een gesprek te volgen, niet meer een wegpiraat te zijn in de auto, koffie drinken zonder dat het over mijn trui gaat of weer mijn neus uitkomt, een film geheel uitkijken op TV en zo kan ik nog veel meer dingen op noemen. Ik blijk dus heel veel wel te kunnen en heb het idee en gevoel om ook nieuwe dingen aan te nemen en dit eens een keer af te maken. Mijn spontaniteit is niet veranderd door de medicatie. Die oude ik hoef ik niet meer. Gezien de problemen die reeds erg overheersend aanwezig waren met de jongens, bleek mijn huidige partner hier niet hard voor weg te lopen. Hij had in het verleden zwemles gegeven aan kinderen en ook daar trof hij regelmatig kinderen aan die toch wel hardnekkig waren in het niet luisteren en lekker doen waar ze zelf zin in hadden. Gelukkig bleek hij dezelfde dingen leuk te vinden als ik en zelfs in hoe om te gaan met kinderen bleken we op dezelfde golflengte te zitten. Doordat hij mij accepteerde om wie ik was met mijn nukken (en dat waren er nogal veel voordat ik medicatie had) kreeg ik ineens een andere kijk op dingen. Mijn gevoel van ik ben gek en ik kan niets, iedereen is tegen mij verdween als sneeuw voor de zon. Wij zijn allebei gek op motorfietsen en dat was voor mij toch ook een vreemde gewaarwording, omdat ik in het verleden altijd alleen maar negatieve reactie kreeg. Hij is een steun en toeverlaat voor mij en ondanks dat de jongens niet van hem zijn neemt hij de volle zorg op zich.